W kwietniu zamówiłam sznurek z przeznaczeniem na konkretną rzecz.
Miał powstać dywanik do pokoju mojej Córy.
Z wielką ochotą zabrałam się za szydełkowanie i nawet nieźle mi szło, ale zaczęły się schody. Okazało się, że dywanik powinien być większy a sznurka jest za mało. W sklepie, gdzie ów sznurek kupiłam nie ma potrzebnego koloru i trzeba czekać.
Zanim kolor się pojawił mój zapał osłabł.
Niby coś tam dziubałam, ale im dywanik większy tym ja z coraz mniejszą ochotą się za niego zabierałam. Leżał zatem taki rozgrzebany i leżał.
Cierpliwy był. I Córa też była cierpliwa. Miała go niby dostać w październiku, na imieniny. Jednak nie dałam rady się z nim zmierzyć.
Żartowałyśmy nawet, że za parę lat go dostanie.
Może dostanie. Jak dobrze pójdzie.
Postanowiłam jednak zrobić Pauli niespodziankę i skończyć jej dywan na gwiazdkę.
W pocie czoła z pomocą mojego M, który rozwijał sznurkowe kulki, szydełkowałam wieczorami ten prezent. Nie było łatwo, bo akurat moja panna miała mało wyjściowych wieczorów. Jakby coś przeczuwała więcej czasu spędzała do domu. Jednak udało się.
Jakie było zdziwienie, gdy odpakowała wielki prezent. " No nie wierzę, mamo kiedy Ty go zrobiłaś ?"
Trochę wysiłku mnie to kosztowało, ale widzieć jej radość i minę - bezcenne.
Przejdźmy zatem do prezentacji
Dywanik ma średnicę 160 cm. Jak widać dywanik jest wygodny. Jest odpowiedni i do zabawy i do wypoczynku.
Może nawet trochę zdobi :)
Tym postem kończę pokaz tego nad czym pracowałam przed świętami. To znaczy prezentowy pokaz, bo mam jeszcze w zanadrzu komplet zimowy mojej Lenutki, który jest noszony na okrągło. Nie było czasu go obfocić i pokazać. Jak to mówią : co się odwlecze, to nie uciecze.
Pozdrawiam gorąco.
Ola
